Om de problemen het hoofd te bieden verzint Ros vrienden, zoals een oma en een opa, die soms met haar mee op haar tocht door de stad gaan. Ros maakt “afvaltuintjes” met wat ze op straat vindt. Of met kastanjes. Plots is zo’n kastanje dan een uil, of een stukje ijzerdraad een vlinder.
Martijn Niemeijer heeft van Ros een heel zelfstandig en sterk meisje gemaakt, die hij soms heel mooie dingen laat zeggen over wat ze met kastanjes en ijzerdraad kan doen. Ze troost ook een boom.
Tussen wat Ros fantaseert in haar afvaltuintjes, en waardoor de lezer ook zelf wat rust krijgt in het turbulente leven van Ros, komt ook Ros’ echte leven aan bod. Ze heeft heel veel steun aan een sympathieke hulpverlener bij de politie, ook wanneer ze denkt dat ze de schuldige van wat er met haar ouders is gebeurd, tegenkomt.
Tel hier een lastig buurmeisje dat heel graag alles over Ros’ situatie wil weten, en “Wat niemand ziet” is wat het is. Vraagt wat leeservaring, maar is literair zeer sterk. Niets wordt zomaar benoemd, en “tussen de regels lezen” is hier zeker van toepassing.
Dit debuut is geen vrolijk boek, maar zeker ook niet te donker. Dat heeft alles te maken met hoe Ros met haar problemen omgaat, en er is tijd om haar trieste gevoelens een plaats te geven. Dat is erg mooi, want wat ze meemaakt is niet niks. Dit boek doet ook denken aan “Toen de wereld nog werelt was”, over de dertienjarige Isa, wiens moeder doodgaat. Ook in dit boek speelt kunst-afval-kunst, een grote rol.
Wat niemand ziet / Martijn Niemeijer.- Amsterdam : Leopold, 2016.- 160p.- 978 90 258 6963 2. - 10+