Ludwig Volbeda maakte de illustraties bij dit verhaal, en ze vertellen soms meer dan de tekst dat doet. Ze doen niets af aan het verhaal, en beelden heel vaak ook NIET uit wat het verhaal vertelt, zodat je als lezer de ruimte krijgt om de eigen beelden te zien of om de tekst doormiddel van de beelden verder aan te vullen. Hoe langer je naar Volbeda’s beelden kijkt, hoe meer details je kunt ontdekken.
Het boek is sprookjesachtig opgevat, maar heeft erg wrange en scherpe kanten. De tekst leest ook niet zomaar weg, en vraagt wel wat leeservaring.
Tortot is een kok die elke keer ervoor kiest om met het overwinnende leger verder te trekken. Op een keer komt hij een twaalfjarige kindsoldaat tegen, die opzoek is naar zijn broers, die volgens Tortot allemaal op de Luie Ligweide zullen zijn. Maar George vindt zijn broers niet, en hij komt Tortot opnieuw tegen. Dat is echter niet zonder gevaar, en George is intussen gewond geraakt. Het hele verhaal brengt hij verder door, verstopt in een augurkenvat. Dat zorgt soms voor heel grappige situaties, die dat eigenlijk helemaal niet zijn, grappig, bedoel ik dan. Maar dat ze dat toch worden, komt door te verteltoon die Lindelauf hanteert. Zijn boek is licht ironisch, maar oorlog blijft altijd wel oersaai. Maar: hulp is er altijd, ook in de meest precaire situaties.
Het verhaal speelt zich af op allerlei slagvelden, waar de ene oorlog de andere opvolgt. Soms verlangt Tortot naar huis, en kan George hem horen dromen van zijn dorp waar hij vandaan komt, en waar alles scheef is.
Dit boek is alles wat een goed boek moet hebben, en soms zelfs een beetje saai. Maar de oorlogen zijn dat soms ook. Dit boek is sprookjesachtig, maar daarna weer vrij echt. Lindelauf schrijft echt heel mooi, en dus is “Hoe Tortot zijn vissenhart verloor (waar ik zelf nog moet zien achter te komen)” een mooi verhaal dat je raakt, net als de personages dat doen.
Hoe Tortot zijn vissenhart verloor / Benny Lindelauf ; Ludwig Volbeda (ill.).- Amsterdam : Queridokind 2016.- 240p.: ill.- 978 90 45 11836 9