We vinden Lauren, hoofdpersonage, terug bij de schoolpsychologe. Daar zit ze omdat het op school niet zo best wil vlotten, en Lauren heeft net weer haar klastitularis uitgescholden. Het kan haar allemaal niet zoveel meer schelen wat er met haar gebeurt.
Het gezin van Lauren bestaat uit haar vader en moeder, een oudere broer die profvoetballer aan het worden is, en Luuk, haar tweelingbroer. Om haar problemen de baas te blijven, doet Lauren zichzelf geregeld pijn. Haar ouders weten hier niets van, maar voor Loes is de maat vol. Ze stuurt Lauren, met medeweten van haar klastitularis, op stage in het ziekenhuis. Ze komt terecht op de kinderafdeling, en wordt buddy voor de negenjarige Casper, die aan leukemie lijdt. Beer is zijn vader, en hij voedt zijn zoon alleen op. Jasmijn is een stukje ouder dan Casper, en verblijft ook op de kinderafdeling. Ze zijn de beste vrienden. Jasmijn waarschuwt Lauren: als ze Casper teleurstelt, heeft ze met haar te maken.
De eerste confrontatie van Lauren met Casper verloopt stroef: Casper is druk, en zwijgt geen halve minuut. In eerste instantie loopt Lauren, net als zijn vorige buddy, van hem weg. Dit doet Casper veel pijn, en de volwassenen rondom Casper waarschuwen Lauren: Casper is geen wegwerpartikel. Hierin blijkt dat ‘Ik zie je tussen de wolken’ geen verhaal is waar je je snel vanaf maakt. Het leven is niet makkelijk, ook niet in boeken. Stoffels heeft veel respect voor haar personages, en ze geeft Lauren voldoende tijd voor zelfreflectie. We zien haar doorheen het verhaal groeien, en ze krijgt een goede band met Casper. Want hij mag dan al erg druk zijn, hij is wel doodziek. Aan zijn infuus met chemo hangt een kralenketting, die ook aan Jasmijns infuus hangt. Bij elke doorstane chemokuur wordt ze een stukje langer… Jasmijn is aan het begin van dit boek ronduit vijandig tegenover Lauren. Op een zeer natuurlijke manier komen ze dichter bij elkaar.
Tussendoor krijgt Lauren iets met Sepp, een jongen uit de buurt. Zijn beste vriend is Kick. Ze zijn altijd samen. Lauren is doodsbang dat Sepp zal ontdekken dat ze zichzelf pijn doet, en dat gegeven zorgt voor spanningen tussen hen, ook als Sepp met Lauren naar bed wil. Gelukkig is er Jasmijn. Lauren stuurt Sepp steeds vaker met een kluitje in het riet, omdat ze zich steeds beter voelt bij Jasmijn, die alles is wat Sepp niet is. Maar is dit geen kortsluiting in haar hersenen en is het niet raar, verliefd zijn op een meisje?
Haar broers en ouders vinden lesbische meisjes maar niets… Dat zijn best veel troubles in één boek, maar de uitwerking ervan maakt veel goed. Stoffels kan als het ware in haar personages kruipen en schetst een wereld die naast de voordeur kan liggen. Op tussenbladen kan de lezer de vooruitgang die Lauren maakt, volgen door middel van uitgeknipte krantenletters, die aan het eind van het verhaal haar volledige naam vormen. ‘Ik zie je tussen de wolken’ is een heel eerlijk boek, en toont de wereld zoals die is.
Dat Stoffels haar personages, de negenjarige Casper daargelaten, leeftijdsloos maakt, zorgt ervoor dat dit boek door een heel grote groep mensen kan worden gelezen. Ook door kinderen vanaf een jaar of elf.
Enige leeservaring is echter wel een must. De problematieken in dit boek zijn niet min, en worden zeker aan het eind zeer expliciet benoemd. Maar dat Lauren bereid is om aan zichzelf te werken, pleit voor dit boek. Het hebben van iemand die je begrijpt komt ook sterk aan de oppervlakte, en daar is Jasmijn niet vreemd aan. Hou trouwens een aantal zakdoeken binnen handbereik, u zal ze kunnen gebruiken.
Ik zie je tussen de wolken / Maren Stoffels.- Amsterdam : Leopold, 2016.- 159p.- ISBN:978 90 258 7062 1
(Eerder verschenen op Zizo Online)