Opa beseft zeer goed dat hij oma veel pijn deed. Niet omdat
hij dat wilde, maar omdat het gebeurde.
Maar hoe moet dat dan met het verjaardagsfeestje van Dante?
Want als opa komt, zal oma niet komen. Geen sprake van. Dante’s mama vindt haar
ma egoïstisch, omdat ze niet aan Dante’s gevoelens denkt.
Ondertussen zit Dante zoals alle kindjes wel eens doen, als
stille getuige onder de tafel. Tot hij heel luid “STOP!” roept. Hij wil
proberen om oma op te vrolijken, en samen gaan ze langs bij de Eskimo’s, die om
dingen goed te maken neuzeneuze doen, en bij de indianen, die de vredespijp
roken. Daarna komen ze aan bij de evenaar, om gelouterd naar huis te keren. En
oma? Die danst. Op het feestje van Dante, met opa. En beiden hebben spijt. Eind
goed, al goed?
Twiggy Bossuyt kiest voor dit prentenboek niet meteen het
makkelijkste thema uit. Dat van een scheiding tussen grootouders, en hoe hun
kleinkinderen en hun ouders daarmee om moeten gaan. Esther Platteeuw maakt dit
boek met haar illustraties die boosheid uitstralen, mee tot een licht op de
hand liggend werk. Volwassenen zullen de gelaagdheid opmerken, terwijl kinderen
misschien meer naar het leven van de Eskimo’s, de indianen, en mensen op de
evenaar kijken.
Het blijft echter een beetje een pijnpunt. Bossuyt stopt in
een boek van 32 pagina’s, waarbij de prenten het verhaal zeker mee vertellen,
waardoor ook jongere kinderen dit boek zullen kunnen smaken, veel thema’s,
waardoor het allemaal wat snel voorbij gaat. Een scheiding tussen mensen
verdient iets meer uitleg. Dit mag dan in dit boek dan een vrij lang stuk tekst
zijn, op anderhalve bladzijde. Oma is boos, en dat is opa’s schuld is, omdat hij
een nieuw lief heeft, en dat doet pijn.
Dante is echter wel het kind waarom het draait, het is zijn
feest. Dat kleinkinderen grootouders kunnen ontdooien wordt in dit boek mooi
duidelijk, maar dat hij daarvoor met zijn oma “door de grond zakt” en “de aarde
splijt”: het is wat teveel van het goede. Laten zien dat een scheiding tussen
grootouders bestaat is goed. De reis die Dante met zijn oma maakt “om haar hart
weer te doen gloeien”, laten zien hoe er vrede bestaat tussen Eskimo’s en
Indianen, het hoefde niet. Kiezen is verliezen, maar dit zou voor dit boek meer
geweest zijn.
“Dante danst oma blij” hoeft daarom geen non-fictie te
worden. Maar het verhaal van oma en opa alleen, en hoe Dante als buffer kan
dienen tussen hen, het had van “Dante danst oma blij” een geloofwaardiger boek
gemaakt. Al blijft het natuurlijk wel mooi dat oma inziet dat ze maar beter wel
naar het feest van haar kleinzoon kan komen, ook al is “hij daar” er ook.
De illustraties van Esther Platteeuw vertellen hun eigen
verhaal. Vergeet de grijze oma’s in hun fauteuils voor het raam, en liefst
snel. Dante’s oma draagt een rode jurk, en heeft lang zwart haar. En ze is
verdomd kwaad op opa. En verdrietig. Alles samen genomen is “Dante danst oma
blij” zeker het ontdekken waard.
Dante
danst oma blij / Twiggy Bossuyt ; Esther Platteeuw.- Wielsbeke : De Eenhoorn,
2013.- 32p.: ill.- ISBN 978 90 5838 891 9 - 6+