Ik zei het al eerder: eeuwig en drie dagen dank aan Jaak Dreesen, voor deze tip tijdens zijn blog-maand op de auteursblog van Villa Kakelbont. Hij koestert dit boek, en ik weet nu ook waarom. Dit boek is prachtig. Het is een ode aan een vader, van een oudste zoon. Wat je krijgt zijn herinneringen. Vader is er niet meer, en de zoon (Henri Van Daele zelf, naar alle waarschijnlijkheid, maar er worden geen namen genoemd in het boek) moet alleen verder, weliswaar met Moe, en nog een broer en twee zussen. Maar het huis is leeg zonder vader. En hoe moet het nu verder met de tuin? En de klompenmakerij? Dat was vaders zaak. Verder dompelt dit boek je onder in mooie, en minder mooie herinneringen, over tijden die al lang voorbij zijn. Tijden waarin bananen nog verschrikkelijk duur waren, en je verschrikkelijk blij was toen je er een kreeg voor Kerst.
Of je krijgt een inkijk over hoe ook de auteur van dit boek, zijn tijd ooit sleet op kantoor.
De titel van het boek: het is er nooit van gekomen. Vader was heel blij, vroeg blij als een kind of hij met zijn zoon mee mocht naar Keulen. Diezelfde nacht, voor hun vertrek, sterft hij.
Al draait dit boek rond een vader, een zoon en herinneringen, toch blijven de andere mensen uit dat gezin niet onopgemerkt. Iedereen heeft zijn plaats, niemand blijft in het donker. Al merk je wel dat het de oudste zoon is, die dit boek schrijft. Hoe moet Moe verderleven zonder vader? Ook zij krijgt, zij het een minder lang stuk in het boek, haar plaats in het boek, en hoe ze verder moet, zonder haar man.
We zouden samen naar Keulen gaan / Henri Van Daele.- Antwerpen : Manteau, 1985.- 201p.- ISBN 90 223 1002 7
