Reinaart, de vos, de leperd met al zijn streken, die iedereen in zijn sluwe plannetjes doet trappen, die zich overal weet uit te praten, al gaat het soms heel erg moeizaam. Ik heb de uitgave die Henri Van Daele samen met Klaas Verplancke maakte, nu net uit, en het lijkt alsof er nooit meer iets beters zal komen. Je kunt zo’n spijt hebben dat een boek uit is… Reinaart de vos, ik leerde deze schelm kennen, lang geleden, toen ik eigenlijk nog heel klein was. Mijn vader was helemaal voor hem gewonnen, en hij vond het heerlijk. “Floere het fluwijn” van Ernest Claes is nog zo’n boek, of “De witte.” Mijn vader vond dat mijn zus en ik deze boeken moesten kennen. Van Floere het fluwijn, herinner ik me, ben ik gaan huilen. Maar goed. Het boek dat Henri Van Daele en Klaas Verplancke maakten. Het is heerlijk, een en al actie, en vooral een boek met eigenlijk alleen maar mensen erin. In dierengedaantes, zo lijkt het. Je krijgt echt een spiegel, en je kijkt erin. Soms kijk je er graag in, en soms stijgt het schaamrood je naar je wangen. Om de grote eerlijkheid, die in het boek zit. Om je te laten kijken naar de slechte kanten van mensen. Ik ben, geloof ik, helemaal gewonnen. Ik wil Reinaart de vos ook in andere edities lezen. Eerst mijn vader helpen om zijn pocketboek terug te vinden.
Reinaart de vos : de felle met de rode baard / Henri Van Daele ; illustraties Klaas Verplancke.- Antwerpen : Manteau, 2006.- 106p.: ill.- ISBN 978 90 223 1975 8
Het Reynaertgenootschap
