Deze blogpost is puur persoonlijk, en u mag er gerust een andere mening op nahouden, voor de duidelijkheid. Maar ik sleep me de laatste tijd doorheen mijn boekenvoorraad, in de hoop die 'te lezen' stapel te kunnen verkleinen.
Maar het is huilen met de pet op, en voor het leeswerk voor de Kinder- en Jeugdjury Vlaanderen heb ik dit jaar al meermaals een joker ingezet.
En toch: soms kom je toch voor verrassingen te staan, ondanks ellenlange aanlopen. Soms denk je: sorry, maar tot hier. Driekwart ver, en dus van geen kleintje vervaart als het over een boek van om en bij de 400 bladzijden gaat.
En toen was daar "Billy", van Phil Earle. Waar ik na al die middelmaat, geen zin in had. Maar ik heb me vergist. Hoera! "Een etterbak die je hart verovert, zo staat het op de achterflap. En hoe. Phil Earle maakt een eerlijk portret van een jongen die het moeilijk heeft in het leven.
Dit doet hij vanuit zijn ervaring als begeleider in een tehuis voor uit huis geplaatste kinderen. Dat een opvoeder/begeleider niet altijd goeie boeken schrijft over iets waar hij of zij met zijn neus bovenop zit is ontegensprekelijk waar, maar niet zo met Phil Earle. Billy is een prachtig personage, die oprecht iets van zijn leven probeert te maken, en dat blijkt aartsmoeilijk. Toch merkt de lezer dat Billy vooruitgang boekt, en je wenst het de jongen toe, vanuit het diepste van je hart. Dat klinkt misschien wat wollig, maar dat is het helemaal niet. Want Billy van Phil Earle doet wat een goed boek moet doen: je bij je nekvel pakken tot je het boek uit hebt. Billy heeft een vriendinnetje dat Daisy heet. En over haar schreef Earle zijn volgende boek. Hoera!
Billy / Phil Earle ; Hilke Makkink (vert.) Callenbach, 2013.- 978 90 2660 900 8