Een somber en donker "Laatste lied" van Piet De Loof

Viola is de dochter van een beroemde zangeres. Ze is vijftien en helemaal bezeten van muziek. Muziek bepaalt haar hele leven. Ze is iemand die iedereen raad kan geven over muziek: welke gelegenheid zich ook voordoet, ze weet overal muziek voor uit te kiezen. Bij de tandarts in de wachtkamer of een feestje: één adres. Viola.

Maar Viola is helemaal niet gelukkig, het gaat zelfs steeds slechter met haar. Muziek is het enige wat haar kan opbeuren, maar zelfs dat lijkt niet meer te zullen lukken. Is alles terug te brengen tot de dramatische gebeurtenissen rond haar vriendin Jana? Of is er meer aan de hand?

Wanneer Viola met haar moeder meereist naar Siena, waar haar moeder moet optreden, ontdekt Viola“Het laatste lied”, gecomponeerd door een beroemde zanger uit de 18^e eeuw. Voorin het boek staat zijn verhaal cursief gedrukt.

Tijdens deze muzikale reis van Viola en haar mama komt het verhaal goed op dreef, en zien we Viola’s gedachten als het ware met de dag donkerder worden.

“Het laatste lied” is geen vrolijk boek, en daar kan de kracht van muziek, die Viola haast letterlijk rechtop weet te houden, en die ze broodnodig heeft om te kunnen blijven functioneren, helaas weinig aan veranderen.

Piet De Loof legt de focus helemaal op Viola, en laat geen lichtpuntje voor andere personages, die haar eventueel zouden kunnen helpen om tenminste over haar donkere gevoelens te praten.

“De Muziekfreaks”, het groepje van Viola, Jana en Michiel zouden dat lichtpuntje kunnen vormen, maar Viola blijft ook daar enigszins een buitenstaander. De lezer weet doorheen het boek wat er met Jana is gebeurd, maar wie zij is in verhouding met Viola komt niet verder uit de verf dan enkel een sms die Viola van haar krijgt wanneer ze op Facebook een wel heel sombere song plaatst. Jana is op de manier waarop ze wordt opgevoerd, als los personage met wie Viola denkelijk een goede band heeft, een nevenpersonage en dat is jammer. Jana en Viola een voorgeschiedenis meegeven zou het boek lichter van toon kunnen maken.

Facebook neemt een prominente rol in het boek in: het is een vrolijke wereld van “vind ik leuks” en feestjes. De lezer merkt dat Viola hierdoor nog sterker met haar gevoelens worstelt, niemand vindt het ‘leuk’ als ze een foto post van haar mama met een opdringerige fan, terwijl iemand uit haar klas wel 12 ‘likes’ krijgt als hij foto’s post van een feestje.

Door de keuze om alles vanuit Viola te laten zien, blijft het boek erg donker van sfeer, maar zo komt de kracht die muziek voor mensen kan hebben, des te meer tot uiting.

Muziek komt in de boeken van Piet De Loof altijd terug, en ook nu kiest hij ervoor om klassieke muziek, waarmee Viola’s moeder zo bekend is, te vermengen met popmuziek die Viola op haar IPod heeft staan. Al weet – en daar spelen haar moeder en haar afwezige vader een grote rol in – klassieke muziek haar zeker ook te beroeren. Achteraan in het boek staan “Viola’s favoriete tien” opgelijst.

De Loof raakt zijn lezers opnieuw met een krachtige ode aan muziek in al zijn vormen en weeft de moderne tijd moeiteloos tussen klassieke muziek. De vraag blijft volgens mij echter of dit boek de tand des tijds zal kunnen doorstaan, net omdat De Loof zo dicht bij de moderne tijd wil blijven, en volop gebruik maakt van Spotify, iPod ‘s en Facebook.

Alle muziek die in dit boek voorkomt.

Het laatste lied / Piet De Loof.- Waasmunster : Abimo, 2013.- 222p.- ISBN 978 94 2340 32 9 - 15+