Eerder deze week in verschillende (papieren)media oogstte
deze plank een storm aan reacties.
Sommigen waren voor, terwijl anderen ronduit tegen waren. Tegenstanders zeggen bijvoorbeeld dat ze niet
op de seksuele voorkeur van mensen
willen afgaan. Terwijl het daar
eigenlijk niet over zou moeten gaan.
Elke boekhandel hanteert hokjes, net als de maatschappij. Dat kun je verfoeilijk vinden, maar dat is
niet anders, en het maakt het leven soms ook gewoon een stuk makkelijker. Maar waarom zeurt men zo over de boeken die
op “een roze plank” moeten / zouden kunnen komen? Omdat je mensen daarmee bestempelt? Wat dan te denken van de hoek met
jeugdboeken? 6+, 9+, … en ga zo maar
door. Die jeugdboekenhoek, heren en
dames tegenstanders van de Roze Plank, heeft nu zelfs NOG een onderverdeling bij:
we noemen deze dan YA. Young Adult. Wat in mooi Nederlands “Jong Volwassene” heet
te zijn. In die YA kast staan boeken
vanaf 12 jaar. Dat vindt u geen hok?
Waar het om gaat, is dat boeken vindbaar moeten zijn. En zichtbaar.
Liefst zoveel mogelijk, want omdat je ze kunt vinden, zijn ze nog niet
persé altijd zichtbaar. Dat komt omdat
het boekenaanbod gewoon veel te groot is.
En dus is het voor een klant die een boekhandel binnenstapt, makkelijk
als hij of zij in een (paar) oogopslag(en) zou kunnen zien wat hij of zij
zoekt. “maar wij zijn een helpende hand, wij zoeken voor een klant graag dingen op, hij/zij moet er maar naar vragen”: Ik snuister ook graag gewoon in de boekhandel, zonder dat ik altijd weet of ik eigenlijk wel iets zoek. En als ik iets naar mijn zin vind, neem ik dat wel mee. Ik heb dan niets gevraagd aan meneer of mevrouw de boekhandelaar.
“Een plank voor holebi-lezers” is nog een argument dat viel
in de discussie over de roze plank. En
als ik boeken waarin een homo, lesbienne of een bisesueel voorkomt, als hetero
zijnde, nu graag lees? Omdat het gewoon een
goed boek zou kunnen zijn? Mag ik dan
alstublieft blij zijn met die Roze Plank?
Ik vink die categorie als ik in een of andere nieuwsbrief mijn
categorieën moet aanvinken, namelijk nogal eens aan. Ik heb nog nooit aanbod gekregen in die
categorie. Maar u gaat mij niet zeggen
dat ze er daarom niet zijn. Dat is
namelijk niet zo. Alleen vind men deze
boeken nu terug in gespecialiseerde winkels. Maar misschien heb ik geen zin om
ALLEEN maar holebiboeken te zien?
Daarvoor lees ik namelijk veel te graag.
Wat willen de tegenstanders van de Roze Plank in “reguliere” boekhandels
dan? Laat de holebiboeken daar maar,
waar ze thuishoren? Ik mag van harte
hopen dat dit niet de gedachtegang is van de tegenstanders van de roze plank. Verscheidenheid, dat moet een goede
boekhandel aanbieden. Verscheidenheid in
thema’s en genres. Ik weet bijvoorbeeld
dat “Verpand” (of “Cadans” of “Oog in Oog” / Micha Meinderts), om maar een paar
titels te noemen, er zijn. Dan zou het
toch gewoon fijn zijn als ik ze in de reguliere boekhandel zou
terugvinden? Wist u trouwens dat de
grote boek-CD-DVDketen in A. en G. een sectie dvd’s heeft onder de noemer
holebi, mét een roze aanduiding? Daar
hoor ik niemand moord en brand over schreeuwen.
Dat heet: “het de klant makkelijk maken”.
“man/vrouw-norm”Wat ik in de discussie in de kranten en de andere media niet echt ben tegengekomen, en waarvoor de Roze Plank ook een zegen is, is de man/vrouw waar onze maatschappij nog steeds zo goed in is. In reclame worden we overspoeld met het ideaalbeeld man/vrouw. Liefst nog zonder enige beperking of schoonheidsfouten, die duchtig worden weggewerkt. Denk ook aan de film rond Sneeuwwitje, die binnenkort verschijnt, en waar men de rol van de zeven dwergen aan acteurs met een normale lengte gaf. Zij zijn achteraf digitaal verkleind. Ik vraag u: vindt u dit wél normaal? Of denk aan het spotje met de twee zoenende mannen en waar moord en brand om werd geschreeuwd in Amerika. Is dat wat tegenstanders van de Roze Plank vinden? Daar word ik bang van. Want waar men al te makkelijk een hokje maakt, zo angstvallig lijkt men een ander te willen mijden. Want “jawel, mevrouw, de tuinboeken staan op een groene plank”. Waarom zou u dan moeite hebben met een bedeesde tiener, die draai het of keer het, opzoek is naar boeken waarin hij/zij zichzelf zou kunnen herkennen, al is dat dan in boeken op die Roze Plank? Wees daar toch niet blind voor! Of wat met de lesbische vrouw die tussen alle chicklit opzoek gaat naar romantiek tussen twee vrouwen? Waar het om gaat is dat men het nu makkelijk terugvindbaar, kan aanbieden. Want dat is iets wat ik me levendig kan inbeelden: je kunt niet verwachten dat iedereen zo makkelijk een vraag komt stellen. Echt niet. Alleen al daarom is het zeer redelijk om aan te nemen dat de Roze Plank nodig is. Ook al leven we niet meer in de jaren ’70, heren en dames, al heb ik in de discussies vaak het tegendeel gedacht, en wil men iets te krampachtig benadrukken dat men homoseksualiteit toch zeker wel aanvaardt. Alleen niet als het gaat over de installatie van een aparte plank. En nee, dan houdt het u, heterolezer, niet tegen om daar ook je gading te vinden. Echt niet.
Maar ook ik heb soms mijn bedenkingen...
P.S.: en waar u uw boeken thuis zet, mag u helemaal zelf bepalen...