Ik was met vakantie. Ik heb tijdens mijn vakantie dit jaar eindelijk eens meer dan één boek gelezen! En terwijl mensen uitrusten, broed ik op ideetjes. Ideetjes voor dit blog, bijvoorbeeld. Betekent deze post het begin van een vers blogjaar? Vermoedelijk. Ik wil het hebben over een paar reeksen. De eerste reeks die ik vroeger begon te lezen, waren de boekjes van Ann M. Martin "De babysittersclub" (en ja, het staat op mijn blogje, maar ik zeg het liever niet meer hardop. (Nu heb ik het toch verteld! Ach) Maar ik was er destijds stapelgek op. Nu ik ouder ben (en gelukkig maar), lees ik af en toe nog eens zo'n deeltje, en een tijdje terug merkte ik dat 56 titels grotendeels helemaal hetzelfde zijn. De helft van élk van die boekjes gaat op aan het voorstellen van elk lid van de club. En hoe ze zijn. En liefst wordt, wanneer een lid van de club bijvoorbeeld suikerziekte heeft, daar tot in den treure over doorgeboomd. Maar wees gerust, het is helemaal goedgekomen wat mijn leesleven betreft.
In 1998 was daar ene J.K Rowling met haar eerste boek over tovenaarsleerling "Harry Potter", waarvan ik gezworen had om niet te zwichten. Helaas. (Helaas? Helaas? Niks helaas!) Mijn eerste Harry Potter-boek kocht ik op het Boekenfestijn, destijds voor 5 euro geloof ik: Harry Potter en de vuurbeker. Ik vond het - en vind het - een geweldig boek! Wanneer je over de slechte vertaling heenleest, hoewel het in Harry Potter 4 nog wel meevalt. Spannende elementen, goed uitgewerkte personages van vlees en bloed, maar wanneer je meer gaat lezen, merk je dat er nogal vaak wordt teruggekomen op wat er in vorige delen van de reeks gebeurde. Of er is "Sam Smith" van Jonas Boets. Van deze reeks las ik tot hiertoe nog maar één boek, maar ik vond dat alvast naar meer smaken. Het is alleen nog niet van gekomen. Sam Smith is ook de held uit de boekenreeks, samen met zijn klasgenoten. Spannende wendingen, mooie plots, en correct taalgebruik met hier en daar hele mooie zinnen, sieren "Sam Smith en het Duivelskruid" alvast. Sam Smith is een doodgewone jongen die de kans van zijn leven krijgt door te mogen studeren aan een geheime spionnenschool. Persoonlijk vond ik dat het leek of ik een van de betere vertaalde boeken uit het Engelse taalgebied las. Heel erg goed.
Er is ook Wolf, uit de Held-reeks die Stefan Boonen schreef. Tot hiertoe zijn er over Wolf twee boeken verschenen: "De duivel van de slotenbuurt" en "De heks van Brigan". Beide boeken zijn bedoeld voor 8-plussers. (Harry Potter gaat, laten we zeggen, vanaf een jaar of tien verder in stijgende lijn, omdat ook Potter ouder wordt, je volgt hem zeven jaar tijdens zijn studies) Sam Smith is bedoeld, zou ik denken, vanaf een jaar of elf. De boeken over Wolf zijn geen typische reeks-jongetje-boeken. Wolf is een held (bij elk boek staat een lijstje wat een held zoal moet doen om een held te zijn), maar hij weet ook niet alles, en heeft zeker ook zijn kleine kantjes. Hij is zelfs af en toe bang voor wat komen gaat. In die zin verschilt Wolf van alle andere hier beschreven reeksen.
Over de laatste reeks, dat is tweeledig. Enerzijds gruw ik van "mensen die in de televisiewereld hun ding doen en eens een boek zullen schrijven". Hier ben ik niet zo voor. Dit is echter precies wat Mark Tijsmans doet. Nu al twee boeken lang. Tijsmans is vooral bekend door zijn rol in de Eén-reeks "Flikken". Ik werd echt aangenaam verrast. Eerst door "Het geheim van teveel torens", met in de hoofdrollen twee weeskinderen, Willem en Nelle Ter Toren. Zij wonen in een troosteloos weeshuis, tot blijkt dat ze van adel zijn... Heel aangenaam, vlot leesbaar boek, met niet te grote onnozelheden, maar wel droge humor, die goed gedoseert is. (Eigenlijk: je hoort de stem van Tijsmans er wel goed in, mooi zo!) De wendingen die het verhaal neemt, zijn nooit ongeloofwaardig, en dat maakt dit boek mee tot een sterk debuut.
"Wiet Waterlanders" (en zo komen we bij een volgende reeks), is een jongen die het een trilogie zal uitzingen, als ik de flap mag geloven, en waarom ook niet? Het eerste deel heet "Wiet Waterlanders en de kleine Caroluscode", en het leest heerlijk weg. Dit boek heeft minder droge humor, maar zeker nog wel andere, leest eveneens heel vlot, maar de personages lijken me "echtere" mensen te zijn dan het geval is bij de gekke familie Ter Toren. "De kleine Caroluscode vertrekt in het heden (op witte pagina's), maar neemt de lezer ook mee naar het jaar 1419, waar de elementen die zich in het heden voordoen, uit voortkomen. Fijne elementen in dit boek is de herkenning van bepaalde steden als Gent, dat hier Gandamme wordt. 1419 wordt weergegeven op grijzige bladzijden. Wat leuk zou kunnen zijn, is dat "deel twee" weleens echt zou kunnen beginnen waar boek één eindigde... Heel knappe boeken, de beiden die ik al las, en ik kijk dan ook belangstellend naar deel twee uit de "Wiet Waterlanders" trilogie, dat "De echt aardige rechters" zou moeten gaan heten. (Dit is anders dan de reeks over Villa Argo, van een Italiaanse schrijver die als pseudoniem Ulysses Moore gebruikt. De Villa Argo-reeks (een reeks van drie, die al helemaal is verschenen, op goed anderhalf jaar tijd, heeft de pech van gruwelijk slechte vertalingen! Bedoeld voor acht-plussers. Bevat erg spannende verhalen, die je over de slechte vertaling heen helpen lezen.)
